The Eastern Mediterranean under Ottoman rule, 6

Η Κρήτη κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς μεταξύ 1645 και 1669 και αποτέλεσε την τελευταία σημαντική νέα κατάκτηση της ιστορίας τους. Τις τελευταίες δεκαετίες η οθωμανική περίοδος της ιστορίας της Κρήτης προσελκύει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον των ιστορικών και έτσι, ενώ μέχρι σχετικά πρόσφατα οι ερευνητές επικέντρωναν την προσοχή τους κυρίως στον Κρητικό Πόλεμο και τον 19ο αιώνα, το πεδίο της έρευνας έχει πια επεκταθεί και στην ενδιάμεση περίοδο. Οι δεκαπέντε μελέτες γνωστών οθωμανολόγων ιστορικών που περιέχονται σε αυτόν τον τόμο φέρνουν στο φως νέες αρχειακές, αφηγηματικές και επιγραφικές πηγές για την οθωμανική Κρήτη και την ανατολική Μεσόγειο και φιλοδοξούν να αποτελέσουν συμβολές στη διερεύνηση δύο βασικών ζητημάτων που αφορούν την ιστορία του νησιού: αφενός, της νομιμοποίησης της ιδιωτικής κατοχής της αγροτικής γης σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική του οθωμανικού κράτους, που καθιστούσε αυτή την κατηγορία γης κρατική (μιρί)· αφετέρου, της συγκρότησης μιας αριθμητικά υπολογίσιμης μουσουλμανικής κοινότητας, που προήλθε κυρίως από τη μεταστροφή γηγενών Κρητών στο ισλάμ. Όχι όμως μόνο αυτών, αλλά και άλλων ζητημάτων, όπως οι σχέσεις κέντρου-περιφέρειας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο τρόπος και τα προβλήματα διοίκησης μιας νησιωτικής επαρχίας, η φορολογία, η αγροτική παραγωγή, η κοινωνική ζωή, η κουλτούρα και ο πολιτισμός. Ο τόμος είναι αφιερωμένος στην Ελισάβετ Ζαχαριάδου και τον Βασίλη Δημητριάδη, οι οποίοι διετέλεσαν καθηγητές τουρκολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και θεμελιωτές του Προγράμματος Τουρκικών Σπουδών του Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας. Αποτελεί μια μικρή έκφραση αναγνώρισης της αξίας του επιστημονικού τους έργου και της συμβολής τους στην ανάπτυξη των οθωμανικών σπουδών.