Θυμάμαι: 32 χρόνια Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

«Στην προ­βο­λή των Πέ­τρι­νων Χρό­νων είχα την τύ­χη να γνω­ρί­σω το Νί­κο Γκροσ­δά­νη. Αισθάν­θη­κα ότι συ­νά­ντη­σα κά­ποι­ον, με το τα­λέ­ντο του αυστη­ρού θε­α­τή του σι­νε­μά και όχι μό­νο. Αυστη­ρός και μα­ζί τρυ­φε­ρός, βα­θής γνώ­στης του θε­ά­τρου της μου­σι­κής και κυ­ρί­ως του κι­νη­μα­το­γρά­φου.Φυ­σι­κά δεν ήμουν ο μο­να­δι­κός που το δι­α­πί­στω­σα. Πριν από μέ­να οι δά­σκα­λοί μας Μά­νος, Μί­κης, Κουν είχαν απο­κα­λυ­φθεί στην ευαι­σθη­σία και τις γνώ­σεις του. Από τό­τε, κά­θε φο­ρά που συ­να­ντι­ό­μα­στε αφή­νο­μαι στην αφη­γη­μα­τι­κή του δει­νό­τη­τα...» – Πα­ντε­λής Βούλ­γα­ρης

«Ωραία. Γι­α­τί δεν κά­θε­σαι να τα γρά­ψεις για να θυ­μη­θούν οι πα­λιοί, όλοι εκεί­νοι που τα έζη­σαν, αλ­λά και να μά­θουν τα νέα παι­διά, αυτά που αγα­πούν το κι­νη­μα­το­γρά­φο, τι ακρι­βώς έγι­νε σε κεί­νο το φε­στι­βάλ, θαρ­ρώ θα χει εν­δι­α­φέ­ρον. Μια σι­ω­πή ακο­λού­θη­σε. Μια σι­ω­πή γε­μά­τη ερω­τή­μα­τα, αν και γι­α­τί θα άξι­ζε τον κό­πο να ξα­να­πι­ά­σω το κου­βά­ρι απ'την αρ­χή και να το ξε­τυ­λί­ξω χρο­νιά τη χρο­νιά φτά­νο­ντας ως εκεί που έπε­σε η Αυλαία. Τα έζη­σα ΟΛΑ, τα θυ­μά­μαι ΟΛΑ, ας ξε­κι­νή­σου­με λοι­πόν κι όποι­ος αντέ­ξει...» – Νί­κος Γκροσ­δά­νης