Ηθο-οικονομικά: πίστη, πίστωση

Οι οικονομικές επιλογές γίνονται απο έναν «Άνθρωπο» –όχι απο εναν ακρωτηριασμένον «οικονομικό άνθρωπο»: Διότι ΩΦΕΛΕΙΑ δέν είναι μόνον όσα αγοράζονται, αλλα συχνότατα είναι και πλήθος απο χαρές, η απόκτηση των οποίων προϋποθέτει επιλογές ζημιογόνες σε όρους χρηματικούς! Άσε που και ο Δαρβίνος μας είπε οτι μόνον εκείνες οι Ομάδες χιμπατζήδων απόχτησαν εξελικτικό πλεονέκτημα, όσες είχαν «εσωτερική συνοχή» (δηλαδή Ήθος). Και δέν είναι τυχαία η ετυμολογική ταυτότητα ανάμεσα στην Πίστη και στην Πίστωση: Πλήθος δράσεων παραγωγής πλούτου («πίστωση») στηρίζονται σε στάσεις και πράξεις ηθολογικής κατηγορίας («εμ-Πιστωσύνη»). Ετούτο γίνεται και θεωρητικώς κατανοητό: Σκέψου οτι εξαρτώμαι καίρια απ’ την Κοινότητα (στηρίζομαι στην αλληλεγγύη της, καθρεφτίζομαι στα μάτια-της για να υπάρξω), αλλ’ ωστόσο την ανταγωνίζομαι – αφού τα αγαθά δέν επαρκούν «για όλους και ακόπως». Αυτή λοιπόν η καραμπινάτη αντίθεση είναι θέμα Ηθοπολιτικό – κι επομένως, πώς μπορούν να μιλάνε για «καθαρώς οικονομικά» φαινόμενα; Και πώς οι «οικονομικές»-μας επιλογές της τελευταίας 30-ετίας ήσαν αθώες απέναντι στα παιδιά και στα εγγόνια-μας (τους σημερινούς ανέργους)… Μ’ αυτά και γι’ αυτά, το βιβλιαράκι πήρε τον τίτλο Ηθο-Οικονομικά. Κάτω τα τεχνοκρατικά στεγανά, ζήτω η Ευθύνη.